انسان و ديدگاهها
لذا امام (ع) ميفرمايد: اشتغال و کار دائمي و اصيل شناختگران راستين مصروف به آخرت و آينده زندگي است، در حالي که مردم غافل فقط به خود زندگي روزمره مينگرند و از اصل و هدف آن در غفلت هستند. مصاديق ديگر بلندگرائي و ديدگاههاي وسيع و عالي را، در عبارات زير ميخوانيم: «... و راوا استکثار غيرهم منها استقلالا و درکهم لها فوتا».[1]. ترجمه: «آنان افزونطلبي ديگران را از دنيا ناچيز ميانگارند و باز يافتي دنياپرستان را، از دست داده ميبينند» [صفحه 52] و به ديگر سخن: اهل حق به اين ديدگاه بلند صعود کردهاند که کثرت مال و ثروت را سعادت نميدانند زيرا معمولا هر چه مال و ثروت آدمي افزوده گردد خير او کاسته ميشود و هر چه بيشتر به دنيا برسد در دين او کاستي پديد آيد و هر چه انسان در ماديات اسراف کرده و آلوده شود از مسايل معنوي و انساني دور ميگردد. و نيز: «لا يرون مرجوا فوق ما يرجون و لا مخوفا فوق ما يخافون». ترجمه: «اميدي بالاتراز آنچه اميد دارند، نميبينند و ترسگاهي هراسناکتر از آنچه ترسناکند در ديدگاهشان جلوهيي ندارد». ترس و اميد که از مسايل مهم زندگي است منوط به ديدگاههاي آدمي است. اگر اميد انسان فقط به رحمت و لطف الهي بود و ترس و هراسش تنها از عذاب و خشم او، بديهي است که زندگي او تغيير جهت داده و بر مبناي رضايت خداوند عمل مينمايد. [صفحه 53]
بحث از ديدگاه، اين پندار را تداعي نکند که تنها بينش و دورنمائي مجرد تو بريده از حقيقت و واقعيت، مورد بحث و بررسي است، بلکه ديدگاه، مدخل و چهارچوب عبور افکار است، يعني اين ديدگاهها هستند که افکار را در خود هضم کرده و به آن شکل و شمايل ميدهند، در واقع ديدگاههاي انسان فکر و انديشه او را به عمل تبديل ميکنند، بدينسان که تصميمگيريها و کردارهاي صاحب ديدگاه بلند و عالي نيز بلندگرايانه و عالي خواهد بود و در مقايسه با اعمال صاحبان ديدگاههاي پست و حقير کاملا مشهود است.
صفحه 52، 53.