علي نخستين ايمان آورندگان
بديهي است اولين پذيرندهي اين مکتب، امتياز خاص و بينظيري را خواهد داشت، به طوري که با هيچ امتيازي نميتوان آن را برابر دانست. در آن روزگار (آغاز بعثت) هيچ خانهيي که اسلام بر آن حاکم باشد و همهي اهل آن مسلمان باشند يافت نميشد جز خانهي پيامبر (ص) و خديجه (س)، [صفحه 302] و علي (ع) سومين آنان بود، او نور وحي و رسالت را ميديد و نسيم جانبخش پيامبري را استشمام ميکرد بدانسان که در اولين دعوت صريح پيامبر در جمع گروهي از قريش اين علي و تنها علي بود که پاسخ مثبت داد و گفت: «يا رسولالله، منم اولين گروندهي به تو و نخستين فردي که به معجزات تو اقرار نموده است».[1]. [صفحه 309]
به ياد آريد روزهاي آغازين الام را که نه از شهد پيروزيهاي چشمگير مسلمانان خبري بود و نه از غنائم عظيم جنگي و نه از وسوسه کنيزکان به غنيمت گرفته شده، جز تحمل شکنجه و سختي و هجوم همه جانبهي دشمن و حصر اقتصادي که مقاومتي به عظمت کوهها ميطلبيد، جاذبهيي نبود، چه کسي اين آرمان نجاتبخش را درک ميکرد و جانش را فديهي آن ميکرد و آمادهي پذيرش تيرهاي زهرآگين تهمتها و کنيهتوزيها و خدنگ خونبار سلاحهاي نابکاران بود؟
صفحه 302، 309.