امامت رکن اعتقاد
ما براي نجات از عذاب و تامين سعادت ابدي ميبايست حق را بشناسيم و زندگي خود را بر محور آن بنا کنيم، حتي اگر از نظر شرايط اجتماعي سياسي هم نتوانستيم برطبق حق عمل کنيم و موانعي راه را بر ما [صفحه 266] بست، ضربهيي به اعتقاد ما وارد نخواهد ساخت و «عقد قلب» ما بر ايمان صحيح و معرفت کامل بنا شده و موجب رستگاري ما در روز رستاخيز خواهد شد: «و انما الائمه قوام الله علي خلقه و عرفاوه علي عباده و لا يدخل الجنه الامن عرفهم و عرفوه و لا يدخل النار الا من انکرهم و انکروه». «امامان بپادارندگان و شناسانندگان دين خدا در ميان مردم و بندگان او هستند کسي را به بهشت مينو راه ندهند جز با معرفت متقابل آنان و آتش دوزخ، جايگاه کساني است که ائمهي حق و امامت را نشناسند و آنان نيز آنها را».[1]. [صفحه 267]
يکي از ارکان اين مجموعه فکري، مسئله امامت است، اگر اين بحث، مجهول و مبهم باشد و چهره زيباي حقيقت در نقاب اوهام مخفي بماند راه حق که همه عقلا موظفند آن را دريابند و سخت بدان پايبند باشند از دست خواهد شد.
صفحه 266، 267.