عصمت انبيا
در قرآن مجيد لزوم عصيمت براي پيامبران، توام با برهان ذکر شده است آنگاه که پروردگار متعال ابراهيم عليهالسلام را با سخناني بيازمود و فرمود: تو را پيشوا و راهبر مردم قرار دادم. و ابراهيم در مقام نيايش و درخواست، عرضه داشت: و از نسل من نيز... خطاب رسيد: «لا ينال عهدي الظالمين.[1]. ترجمه: پيمان و عهد من به ستمگران نميرسد. [صفحه 209] آري انبيا و رسولان الهي که مصلحان راستين جامعههاي بشرياند آنچه را که گناه است و مردم را از انجام آن بازميدارند، خود در مرحله اول آن را ترک مينمايند و ابدا گرد آن نميگردند. و ما اريد ان اخالفکم الي ما انهاکم عنه ان اريد الا الاصلاح ما استطعت.[2]. ترجمه: و من نميخواهم در مورد آنچه که شما را از آن بازميدارم خود تخلف کرده و انجام دهم من تا حد توان ميخواهم دست به اصلاح بزنم. در نهجالبلاغه نيزاميرالمومنين همين مضمون را چنين ميفرمايد: «ايها الناس اني و الله ما احثکم علي طاعه الا و اسبقکم اليها و لا انهاکم عن معصيه الا و اتناها قبلکم عنها.[3]. ترجمه: اي مردم البته من- به خدا سوگند- شما را به اطاعت و فرمانبرداري ترغيب و تشويق نميکنم مگر آنکه خود در انجام آن، بر شما سبقت و پيشي ميگيرم و از هيچ نافرماني و گناهي بازنميدارم مگر آنکه خود قبل از شما، از آن امتناع مينمايم. آري منطق قرآن و اسلام همين است کسي که مردم را به انجام کاري و يا ترک امري دعوت ميکند بايد خود عامل باشد و در انجام آن و ترک اين، پيشقدم باشد. و يامرون بالقسط و ياتمرون به و ينهون عن المنکر و يتناهون عنه.[4]. ترجمه: به قسط و داد فرمان ميدهند و خود، دادگرند، از منکر و زشتي بازميدارند و خود، اجتناب ميورزند. قرآن نيز اين حقيقت را به صراحت تمام چنين يادآور ميشود: «يا ايها الذين آمنوا لم تقولون ما لا تفعلون کبر مقتا عندالله ان تقولوا ما لا تفعلون.[5]. [صفحه 210] ترجمه: اي مومنين! چرا چيزي را ميگوئيد که انجام نميدهيد؟! نزد خداوند، بسيار خشمآور است که شما چيزي را بگوئيد که بدان عامل نيستيد. حالا که از نظر قرآن همه انسانها بايد چنين باشند، انبيا که انسانهاي کامل و برگزيدهاند به طريق اولي بايد داراي اين کمال باشند يعني کليه واجبات و وظائف را انجام دهند و همه کارهاي نيکو را به جاي آورند و از همه نوع نافرماني و گناه و از ارتکاب هر عمل زشت و ناپسند، دوري گزينند و عصمت يعني همين و آنان چنين بودهاند.
دوري از گناه و پاکي از هر نوع آلودگي و معصيت از صفات بارز انبياء الهي است که راهبر و پيشواي جامعه و آنکه مردم را به صلاح و نيکي فراميخواند خود بايد پيشگام و پيشرو باشد و انسان عاصي و نافرمان و فرد گنهکار و گمراه، «او خويشتن گم است که را رهبري کند»؟
صفحه 209، 210.