انبيا بشراند اما...

قرآن کريم انبيا را بشري همانند ساير انسان‏ها معرفي مي‏کند منتهي با امتياز وحي و سروش آسماني و در ارتباط با جهان غيب.

قرآن نظريه‏هاي افراطي و تفريطي را درباره‏ي شخصيت رسولان الهي تخطئه مي‏کند و يک نظر ميانه و منطبق با واقعيت را مطرح مي‏سازد.

[صفحه 204]

قل انما انا بشر مثلکم يوحي الي انما الهکم اله واحد.[1].

ترجمه: بگو جز اين نيست ه من بشري هستم همانند شما (با اين فرق که) به من وحي مي‏شود که معبود شما جز خداي يگانه، نيست.

بدون شک، ملائکه و فرشتگان آسماني، در ابلاغ احکام و رساندن پيام از سوي پروردگار متعال به انبيا نقش داشته‏اند و خداوند توسط ملک وحي، پيام‏هاي خويش را به آنان ابلاغ مي‏کرده است.

جعلهم فيما هنالک اهل الامانه علي وحيه و حملهم الي المرسلين ودائع امره و نهيه».[2].

ترجمه: خداوند، فرشتگان را در جاي خود امين وحي خويش گردانيد و آنان را به اداي امانتهاي امر و نهي خود و به انتقال فرمانهايش به رسولان، ماموريت بخشيد.

ليکن به طور قطع فرشتگان در انجام رسالت الهي، با توده‏هاي مردم مستقيما سر و کاري ندارند بلکه براي هدايت بشر و مسئوليت رهبري او فقط از ميان خود انسان‏ها افراد برگزيده‏اي (پيامبران) بايد وارد کار شوند.

و ما يبلغ عن الله بعد رسل السماء الا البشر.[3].

ترجمه: از سوي خداوند پس از پيام‏رساني رسولان آسماني (که واسطه ميان خدا و پيامبرانند) جز بشر مامور تبليغ نمي‏شود.

از نظر قرآن مجيد، اين، يک مسئله قطعي و مسلم است که رهبر جامعه‏ي انساني و رسول از سوي خداوند بايد همانند ديگر انسان‏ها باشد حتي اگر خداوند فرشته‏اي را به پيامبري برمي گزيد حتما او را به صورت بشر مي‏فرستاد و جامه‏ي انساني بر تن او مي‏کرد و راهبر انسان‏ها قرارش مي‏داد.

[صفحه 205]

و لو جعلناه ملکا لجعلناه رجلا و للبسنا عليهم ما يلبسون.[4].

ترجمه: و هرگاه ما پيامبر را فرشته قرار مي‏داديم (فرشته‏اي را پيغمبر مي‏فرستاديم) او را به صورت انسان درمي‏آورديم و بر انان مي‏پوشانديم آنچه را مردم مي‏پوشند.

آري بالاخره، رابط ميان خدا و بشر همان انسان برگزيده است که پيامبرش مي‏ناميم لذا خداوند تعالي نخستين انساني را که در روي زمين بيافريد و از او فرزنداني به وجود آورد، او را رسول و پيامبر قرار داد تا حجت الهي بر انسان‏ها تمام باشد و رهبري بشر تحقق يابد.

اختار آدم (عليه‏السلام) خيره من خلقه و جعله اول جبلته... و ليقيم الحجه به علي عباده.[5].

ترجمه: آدم را از ميان آفريدگانش برگزيد و او را گل سرسبد آفرينش ساخت... تا حجت را به وسيله او بر بندگانش مطرح فرمايد.

صفحه 204، 205.

---

1. فصلت: 6.
2. نهج‏البلاغه فيض الاسلام، خطبه: 9 فراز 29.
3. نهج‏البلاغه خطبه‏ي 20.
4. الانعام: 9.
5. نهج‏البلاغه: خطبه 90، فراز 45.