رهبري فکري
انبياء مسئوليت خطير هدايت و ارشاد را به عهده دارند و با بيان قوانين زندگي و هشدار در زمينههاي شکست و ناکامي، انسانها را در راستاي حيات بشري، قرار ميدهند. «الا و ان شرائع الدين واحده و سبله قاصده من اخذ بها لحق و غنم و من وقف عنها ضل و ندم.»[1]. ترجمه: آگاه باشيد که مقررات و فرمانهاي دين يکي است و راههاي آن، جملگي داراي هدف و مقصد است. هر کس از آن راهها حرکت کند به هدف ميرسد و هر کس بيراهه رود و يا از حرکت در آن مسير، سر باز زند گمراه گشته و پشيمان ميشود. پيامبران، بيانکننده فرمانهاي الهي و هشدار دهنده و مبشراند ضمن اينکه بندگان مطيع و فرمانبردار را تشويق و ترغيب ميکنند و با وعدههاي الهي آنها را نيروي بيشتر ميبخشند متخلفين و گردنکشان را هم توبيخ ميکنند و آنان را از عذابهاي اخروي بيم ميدهند. «يذکرون بايام الله و يخوفون مقامه، بمنزله الادله في الفلوات، من اخذ القصد حمدوا اليه طريقه و بشروه بالنجاه و من اخذ يمينا و شمالا ذموا اليه الطريق و حذروه من الهلکه...»[2]. [صفحه 186] ترجمه: پيامبران يادآوران روزهاي خدائياند مردم را از مخالفت اوامر الهي برحذر ميدارند و ايشان همانند راهنمايان در کويرهاي بيپايان هستند که هر کس به سخن ايشان گوش فرادهد و از راههائي که آنان نشان ميدهند برود، او را ميستايند و به نجات و رستگاري نويدش ميدهند و اگر کسي به چپ و راست متمايل شود و از راه مستقيم منحرف گردد به نکوهش او ميپردازند و خطرات راه را براي او بيان ميکنند و وي را از هلاکت و بدبختي بيم ميدهند.
انبياء الهي جملگي داراي يک هدف مشترک هستند و آن رهبري بشر و هدايت انسان است در گذرگاههاي حيات و در مسيرهاي پر مخاطره زندگي.
صفحه 186.