ابلاغ رسالت
«و اصطفي سبحانه من ولده انبياء اخذ علي الوحي ميثاقهم و علي تبليغ الرساله امانتهم».[1]. ترجمه: خداوند منزه و پاک است نام او، از ميان فرزندان آدم پيامبراني برگزيد که بر اساس وحي از ايشان تعهد گرفت و تبليغ رسالت را همچون امانتي به ايشان سپرد. آري ضرورت بعثت پيامبران به حدي است که خداوند متعال هرگز جامعههاي بشري را از نعمت وجود پيامبري مرسل و کتابي منزل از سوي خود، محروم نکرده و بيبهره نساخته است. «و ليقيم الحجه به علي عباده»[2]. «بل تعاهدهم بالحجج علي السن الخيره من انبيائه و متحملي ودائع رسالاته قرنا فقرنا...»[3]. ترجمه: و بايد حجت را به وسيله پيامبر بر بندگانش مطرح سازد. [صفحه 184] بلکه پي در پي بيان و حجت را به زبان برگزيدگاني از انبياء خويش و حاملان امانت رسالتش در هر قرن و عصري، مطرح فرموده است. از نظر اميرالمومنين علي عليهالسلام بعثت انبياء براي جامعههاي انساني از آنچنان ضرورتي برخوردار است که از بدو آفرينش انسان و آمادهسازي زمين براي حيات و زندگي او، اينگونه ماموريتها را به رسولان و انبياء خويش، محول فرموده است. آنگاه که خداوند، زمين را براي زندگي بشر فراهم ساخت و هدف آفرينش را پيش برد آدم را از ميان آفريدههايش برگزيد و او را پس از توبه از خطا و اشتباهي که مرتکب شده بود از بهشت به زمين فرود آورد تا زمين را به وسيله فرزندان او آباد سازد و به واسطه او حجت را بر همگان کامل گرداند و بعد از آنکه عمر او سر رسيد و خداوند جان او را برگرفت بشريت را سر خود رها نکرد که ميبايستي دلائل هستي و منطق خداپرستي همچنان براي بشر مطرح باشد و انبياء ميان انسان و خداوند واسطه فيض و معرفت، قرار گيرند.
از ديدگاه اميرالمومنين عليهالسلام، خداوند متعال از ميان فرزندان آدم، پيامبراني برگزيد و به وسيله وحي از ايشان پيمان و تعهد گرفت و اداي رسالت و انجام مسئوليت هدايت بشر را همچون امانتي بهايشان سپرد تا وحي به کمک عقل بشتابد و در کورهراههاي حيات و در طوفانهاي زندگي، راهنمايي او باشد و در نتيجه انسان در پرتو عقل و وحي به سعادت و کمال مطلوب دست يابد.
صفحه 184.