نماز و ياد خدا
چو يادش به دل ميشود جلوهگر بدان روشني قلب صاحبدلان شود ديده بينا و حکمت نيوش تواناست انديشه زين رهگذر به سر برده در طول عصر و قرون به ياد خدا جانشان بيگزند ز چشم بدانديش پنهان و پاک در آن سينهها نور حق جلوهگر چنين مردمي روشن و هوشيار چنين قوم چون اختر رهنما چه خوشحال باشند آن رهروان نبودند هرگز بجز ياد حق کنون رخت در سايه سرمدي[1]. به ما هر چه گفتند، با چشم سر خدا جوي اين مردم پارسا همان پرده کز ديدهي ديگران از اينان گشودست در زندگي [صفحه 304]
در آنجا که آيه «رجال لا تلهيهم تجاره و لا بيع عن ذکر الله» را از قرآن کريم تلاوت فرمود، چنين گفت:
درافتد بدان دل، صفايي دگر
چو خورشيد تابان شود بيگمان
دگر خود به فرمان دادار گوش
چو نور خدايي شود جلوهگر
چنين مردمي سوي حق رهنمون
ز انواع نعمت شده بهرهمند
به ياد خدا بوده دل تابناک
رهي داشت پنهان ز هر رهگذر
نشستند با ياد پروردگار
که گم گشته از نور آن شد رها
که گمراه را کرده خدمت به جان
دل از داد کردند آباد حق
کشيدند و در نعمت ايزدي
ببينند آن نخبگان بشر
نديده بخواندند آن ماجرا
گشوده شود چون سرآيد زمان
چو کردند در راه حق، بندگي
صفحه 304.