دعاي آن حضرت هنگام نشستن بين اذان و اقامه
اي آنکه با او پروردگاري که خوانده شود نبوده، اي آنکه برتر از او آفريدگاري که از او ترسيده شود وجود ندارد، اي آنکه به جز او معبودي که جانب او رعايت شود نميباشد، اي آنکه وزيري که او را فرا گيرد نداشته، اي آنکه درباني که خوانده شود براي او نيست. اي آنکه بر درخواست بسيار تنها بخشش و کرمت افزون ميگردد، اي آنکه در مقابل عظمت گناه تنها رحمت و عفوش بسيار ميشود، بر محمد و خاندانش درود فرست و نسبت به من آنچه شايسته آني را انجام ده، چرا که تو شايسته پرهيزکاري و شايسته بخششي، و تو شايسته بخشش و خير و نيکي ميباشي.
معاوية بن وهب گويد: هنگام مغرب بر امام صادق - که بر او درود باد - وارد شدم، امام اذان گفت و نشست، شنيدم دعايي ميخواند که تا به حال نشنيده بودم، سکوت کردم تا امام نمازش را تمام فرمود، سپس گفتم: اي مولايم شنيدم دعايي را ميخواني که تاکنون نشنيدهام، فرمود: اين دعاي امير المؤمنين - که بر او درود باد - است که در شبي که در بستر پيامبر خوابيد آن را خواند، و آن اينست: