حکمت 267
[صفحه 1138] طمع، انسان را به آبگاهي کشد که بازش نگرداند، و ضامني است که بعهدش وفا نکند، چه بسا نوشنده که پيش از سيرابش آبش در گلو بشکند، (و در سر آز جان را از دست بدهد) و هر اندازه رتبه چيزيکه بشر آن را خواهان است بزرگ باشد مصيبت از دست دادن آن همان اندازه بزرگ است آرزوها چشمان بينشها را کور سازد، و بهره و نصيب آنکس که در پي بچنگ آوردن بهره نيست بسويش بيايد.
صفحه 1138.