حکمت 261
[صفحه 1134] مردم در دنيا دو دستهاند: يکي آنکه فقط در جهان تيمار جهان خورد، و براي جهان کار کند، جهانش چنان گرفتار ساخته است که بکلي از ياد آخرتش بدر رفته است، از تنگدستي بازماندگانش ترسان، و فقر بر خود را ترسان نيست، و يا خود را در تنگي و فشار ميگذارد، تا ديگران آسوده باشند، بيچاره اين کس که عمرش را در سود ديگري تباه ميکند (و بروز تنگدستي و بيچارگي خويش نميانديشد)، ديگر کسي است که همه غم آخرت خورد و براي آن جهان کار کند، چنين کس را بدون کوشش و کنکاش جهان بسويش روي آورد، و دو بهره را يکجا دريابد دنيا و آخرت را مالک شود. صبح ميکند در حاليکه (نزد مردم دنيا محترم و) نزد خداي آبرومند است از خدا حاجتي نخواهد که روا نسازد.
صفحه 1134.