خطبه 055-در وصف اصحاب رسول
[صفحه 140] از سخنان آن حضرت عليهالسلام است (که در آن از رنجهاي توان فرسا و ثبات قدم خويش در جنگهائيکه در زمان رسول خدا (ص) واقع شده سخن رانده و ياران خويش را کندي و تسامح در جنگ نکوهش ميفرمايد): (در بدو اسلام در جنگها) ما با رسول خدا صلي الله عليه و آله بوديم پدران و پسران و برادران و عموهاي خويش را (در راه پيشرفت دين بيدريغ) از دم تيغ ميگذرانديم و اينکار جز ايمان و تسليم را در ما نيفزوده و ثبات قدم در راه حق و شکيب بر سوزش درد و کشش و کوشش در جهاد با دشمن را در ما زياد ميکرد (در صحنههاي خونين پيکار بسيار اتفاق ميافتاد که) يکي از ما و ديگري از خصم مانند دو قوچ نر (شاخ در شاخ شده و) بهم در ميافتادند (و هر يک حريف را در کار بست و گشاد بودند) تا مگر کدام يک جان ديگري را از پيکر در کشيده و هم آورد را از شرنگ مرگ سيراب سازد پس گاهي پيروزي از آن ما بر دشمن و گاهي از آن دشمن بر ما بود همينکه خداوند راستي (و خود گذشتگي در راه پيشرفت دين) را در ما ديد خواري را بر دشمن و ياري را بر ما نازل فرمود تا اينکه اسلام0 در جايگاه خودش) قرار گرفت، وهمچون شتريکه هنگام راحت باش سينه و گردن خويش را بر زمين مينهد بدانسان مراک ز خويش را پر کرد (و انوار خيره کننده قرآن جهان را روشن ساخت) بجان من سوگند است که اگر اين طوريکه شما (در راه ياري از دين) رفتار ميکنيد ما رفتار کرده بوديم ابدا ستون دين برپا نميايستاد، و شاخ درخت ايمان سرسبز نميگرديد. به خدا سوگند با اين شيوه (ناپسنديکه شما در جنگ پيش گرفتهايد بجاي شير گوارا از ناقه جهان) خون خواهيد دوشيد و پس از آن (هنگاميکه خصم را بر خويش چيرگي داديد) پشيمان خواهيد شد (لکن چه سود)
صفحه 140.