حکمت 182
[صفحه 1097] بشر در جهان نشانه پيکان مرگها است، رنجها و دردها بسويش شتابان و (سلامتي و عمر) او را يغماگرانند با هر جرعه آشاميدنيش گلو گرفتني و با هر لقمه خوردنيش اندوههائي است، بنده (بيچاره خداي) نعمتي را درنيابد جز آنکه از ديگري جدا گردد، و روزي از عمرش بسويش نشتابد جز آنکه روزي ديگر از دورانش را از روي باز ستاند، بنابراين مائيم ياران مرگها که جانهايمان نشانه (خدنگهاي) نابوديها است (هر قدمي را که برميداريم گامي واپس ميگذاريم، و هر شبي را ميرسيم روزي را پشت سرمينهيم) پس از کجا ما ماندن را اميدوار باشيم، در صورتيکه اين شب و روز براي ما از روي شرف چيزي نداده و بنائي بينان ننهادهاند، جز آنکه بشتاب هر چه تمامتر در پراکندگي آنچه گرد کرده بودند، و ويراني آنچه که بنا نهاده بودند بازگشتند (فر و جواني نور ديدگان گوهر دندان را باز ستاندند، پيري ناتوان و سپيد ابروان را در برابر رنجهاي توانفرساي گيتي بر جاي گذاردند).
صفحه 1097.