خطبه 045-گذرگاه دنيا
[صفحه 127] از خطبههاي آن حضرت عليهالسلام است (در نکوهش گيتي) سپاس خداوندي را سزاست که کسي از رحمتش مايوس نيست، و نعمتش تمامي (آفريدگان) را شامل است، از آمرزش او کسي نااميد نبوده، واحدي از پرستش ننگ ندارد (زيرا همه اين معني را اذعان دارند که او سزاوار پرستش است و بس) خداونديکه نه از رحمتش دريغ گويد، و نه نعمتش زوال پذيرد (بندگان خداي دانسته باشيد) جهان سرائي است که نيستي و بيرون شدن از آن براي اهلش مقدر گرديده، و آن (در ظاهر در مذاق اهلش) شيرين و سبز است، (لکن در باطن بسي تيزه و تلخ) بشتاب بطلب طالبش ميايد، و جاي خود را در دل کسيکه به او چشم دارد و باز ميکند (پس بزرد و سرخ جهان فريفته نشويد) و از آن کوچ کنيد با نيکوترين توشه که در آن بدسترس شما گذارده شده (از تقوي و اعمال صالحه ذخيره بيندوزيد) و در آن بيش از اندازه کفايت نجوئيد، و در پي فزونتر از آنچه از آن دريافت کردهايد نباشيد (که زيادهطلبي انسان را بحرام و هلاک ميکشاند).
صفحه 127.