نامه 066-به عبدالله بن عباس
[صفحه 993] از نامههاي آن حضرت عليهالسلام است، به عبدالله ابن عباس (که او را از شادماني و اندوهناکي در کم و زياد شدن چيزها جهان باز داشتهاند) پيش از اين هم (در نامه 22( اين نامه بعبارتي ديگر بيان شده است. پس از حمد و ستايش خدا و رسول، بديهي است گاهي شخص خورسند ميگردد بچيزيکه مقدر شده است که آن چيز به او نرسد، و اندوهگين ميشود بر چيزيکه رسيدن آن چيزي بوي مقدر نگرديده است، بنابراين نبايد بزرگترين چيزيکه تو از دنيايت بدان ميرسي رسيدن بلذتي يا بکار بردن خشمي باشد، بلکه بايد خاموش کردن آتش باطل، و زنده نگهداشتن حق موجب خورسندي تو باشد، خوشحال باش بدانچه که از پيش فرستادي، و غمگين باش بر چيزيکه آن را از کف نهاده، و همواره براي پس از مرگت غمنده و انديشناک باش (غرض بشر براي آخرت است، آنچه از دنيا که از دست رفت غصه ندارد، چون خود دنيا فاني است، و آنچه براي آخرت بدست ميآيد موجب خرسندي است، چون آخرت باقي است.
صفحه 993.