نامه 021-باز هم به زياد بن ابيه
[صفحه 777] و نيز از نامههاي آن حضرت عليهالسلام است بزياد ابن ابيه (اي زياد اکنون که فرمان تو در بصره و اهواز بر مردم روان، و هر طور بخواهي ممکن است مخارج بکني پس تا ميتواني) در حال اقتصاد و ميانهروي اسراف و ولخرجي را واگذار (و افراط در امساک نيز نکرده حد وسط را بگزين و) در امروز (دنيا) بياد فردا (ي آخرتت) باش و (براي آنجا توشه گرد آور و) باندازه رفع نياز از مال نگهداشته، و زيادي آن را (به انفاق به مستمندان بخزانه خداي سپرده و) براي روز نيازمنديت بگذار، آيا با اينکه در نزد خداي از گردنکشان (محسوب) هستي، اميداواري که خداي مزد فروتنان و افتادهگانت دهد، و آيا با اينکه تو در ناز و نعمت (جهان) غلطان، و آن نعمت را، از ناتوانان و بيوه زنان باز ميگيري چشم آن داري که ثواب تصدق دهندگانت دهند، (به خدا سوگند که اين اميد بيجا، و اين توقع و آرزوئي است خام) و جز اين نيست که بشر به آنچه (از نيک و بد) که پيش فرستد پاداش داده شود، و بر هر چه که (بر خود) مقدم داشته است در آيد (و محال است آنکه گندم کشته جو چيند، و آنکه جو کاشته است گندم درو کند).
صفحه 777.