خطبه 218-دعائي از آن حضرت












خطبه 218-دعائي از آن حضرت



[صفحه 644]

از دعاهاي آن حضرت عليه‏السلام است (در نيايش با خدا و درخواست بخشش): بارخدايا، انس و محبت تو نسبت بدوستانت از دوستان ديگر پيش، و اصلاح کار توکل کنندگان بر خود ترا از همه حاضرتري، در نهانيها آنان را نگريسته، و بافکارشان آگاه و باندازه بينش و عقولشان دانائي رازهايشان نزدت نمايان، و دلهايشان بسويت گرايان است، (آتش عشق و شور وصل تو است که در سر و سينه دوستان هويدا و شعله‏ور، و آنها را بتو متوجه ساخته است،) اگر تنهائي آنها را بوحشت اندازد، با ياد تو مانوسند، و اگرمصائب (روزگار) بر آنان بتازند، آنان به پناه جستن از تو منجي گردند، چون ميدانند سر رشته کارها در چنگ (قدرت) تو و آنها از قضا و قدر تو صادر ميگردند، الها اگر ندانم از تو چه بايدم خواست، و از مراد و خواهش خويش سرگردان مانم، تو مرا به آنچه صلاحم در آنست رهنمون شو، و دلم را بسوي خير و نيکي توجه ده، چرا که اين از رهنمائيهاي تو بدور نبوده، و از کفايت کردنهايت غريب و شگفت نيست (و همه حاجات از تو برآورده است). بار پروردگارا، بعدل و دادگريت رفتار نکرده، عفو و بخششت را درباره من بکار بند (زيرا که اگر سر و کار تو با بندگانت بعدل و داد افتد، کمتر کسي رو

ي رهائي بيند).


صفحه 644.