خطبه 192-پيمودن راه راست
[صفحه 577] از سخنان آن حضرت عليهالسلام است (در تشويق مردم به پشتيباني از حق و نگران نبودن از کمي اهل آن) ايگروه مردمان در راه رستگاري براي کمي رهروان نترسيد (و آنرا از دست نگذاريد) زيرا مردم بر سر خواني گرد آمدهاند که زمان سيريش کم، و گرسنگيش بسيار است (لذا رادمردان دل آگاهي که دست از نعمتها و زينتهاي زودگذر اين خوان کشيدهاند کماند، و دلبستگانش زياد، پس شما همان راهي که اشخاص صاحب نظر پيمودهاند به پيمائيد تا رستگار شويد) اي مردم دو چيز مردم را (براي خشم و عذاب خدا) گرد ميآورد، يکي خوشنودي (از گناه) ديگري، خشم (از فرمانبرداري و اطاعت حق هنگامي که امر بمعروف و نهي از منکر از ميان قومي رخت بربست، و مردم از نکوهش گنهکاران خودداري کرده، و براي خدا بخشم نيامدند، گو اين که مرتکب گناه ديگران باشند، خدا نيکاني که از زشتي جلوگيري نکردند، با بدان کيفر خواهد فرمود، و اين داستان قوم ثمود، اين سخن را نيکو گواهي است) زيرا ناقه (حضرت صالح پيغمبر قوم) ثمود را يک مرد (ي که سرخ موي، زرد چشم، بدقيافه، زنازاده، بنام قدار بود) پي کرد و کشت، خداوند وقتي عموم آنها را (از آن گناه) خوشنود يافت، عذاب را بر همگيشان نازل فرمود، چنانچه در قرآن کريم سوره 26 آيه 57 فرمايد: فعقروها فاصبحوا نادمين، همه قوم ثمود ناقه را پي کرده، و بامدادان (که عذاب را ديدار کردند) پشيمان شدند (که چرا مرتکب را کيفر نکرده، بلکه از کارش ابراز خرسندي کردند) اما عذاب آنها (هنگام فرو ريختن و ويران شدن خانهها) جز اين نبود که زمينشان صدائي کرد همچون صداي گاو آهن تفته که در زمين سست و همواري بيندازند. اي مردم هر که راه راست را به پيمايد (از صحراي غوايت بشهرستان هدايت و) به آب و آبادي برسد، و هر که بيراهه برود، دچار بيابان بيآب و گياه (گمراهي) شود.
صفحه 577.