خطبه 133-ذكر عظمت پروردگار












خطبه 133-ذکر عظمت پروردگار



[صفحه 351]

از خطبه‏هاي آن حضرت عليه‏السلام است در اوصاف يزدان زمام امور دنيا و آخرت بدست قدرت خداوند (و مشيت او آن دو را بهر جا که بخواهد ميکشاند) و آسمانها و زمينها کليدهاي خود را تسليم او کرده (و بستن و گشادنشان بدست تصرف او است) درختهاي سبز هر صبح و شام رخ بخاک درگاه او ميسايند، و بامر او از شاخهاي آن درختها آتشهاي افروخته شده نمايان شده، و باذن او ميوه‏هاي رسيده که در خور خوردن‏اند ميدهند.

[صفحه 352]

قسمتي از همين خطبه است در توصيف قرآن اي مردم کتاب خدا در ميان شما است، گويائي است که زبانش خسته نميشود، خانه‏ايست که پايه‏اش در هم فرو نميريزد، پيروزمندي است که يارانش شکست نميخورد (کتابي که قوانين نورانيش تا قيامت پايدار، و عامل به آن در پيش خدا و خلق روسفيد است.

[صفحه 352]

قسمتي از همين خطبه است درباره پيغمبر اکرم خداوند پيغمبر خويش را هنگامي فرستاد، که پيمبري در روي زمين نبوده، و زبانها با يکديگر مجادله (در افکار گوناگون و اختلاف کلمه با هم) و منازعه داشتند، پس خداوند (دفتر نبوت را به او مهر و تمام و) او را پس از پيمبران پيشين آورده، و وحي را به او ختم فرمود، پس او در راه خداوند با کساني که پشت به او کرده، و شريک برايش قرار ميدادند، جهاد کرد و جنگيد.

[صفحه 353]

قسمتي از همين خطبه است در دنيا طلبي و آخرت جوئي و جز اين نيست که اين دنيا منتهي چشم انداز شخص کور دل است، و چيزيکه آن در پي دارد نمي‏بيند، (از قيامت غافل است) و شخص عاقل ديدارش در آن دنيا ره يافته و ميداند پس از آن سراي ديگري هم هست (لذا پزي پاي بند دنيا نيست) پس بينا نظر خود را از آن بردارنده و بي‏توجه به آن، و نابينا نظر خود را بسوي آن بردارنده، و توجهش به آن است، بينا از آن دنيا براي آخرتش توشه برميگيرد، نابينا (آخرت را کنار گذارده) براي اين دنيا توشه گرد مي‏آورد.

[صفحه 354]

قسمتي از اين خطبه در وصف قرآن و تمسک بر آن است بدانيد هيچ چيزي نيست جز اين که دارنده آن از آن ملول و خسته ميگردد جز زندگي زيرا (آن کسي که در دنيا از فرمان خدا و رسول سر بر تافته مردن اول گرفتاري او و) در مرگ آسايشي نمي‏يابد، و اين بينائي بحال دنيا بمنزله حکمتي است که آن زنده کننده دل مرده، و بينا کننده چشم نابينا، و شنوا کننده گوش ناشنوا، و سيراب کننده شخص عطشان است، و کليد بي‏نيازي و سلامتي، (از مال دنيا و عذاب آخرت) در اين حکمت است، کتاب خدا قرآن در ميان شما، و شما را بينا و گويا و شنواي بحق مينمايد، و بعضي از آن مفسر بعضي ديگر بوده، و پاره از آيات آن گواه درستي پاره ديگري است، و با احکام الهي اختلافي نداشته، و دارنده و ملازم خود را از خداوند جدا نميسازد، (بلکه او را بشاهراه سعادت و رستگاري سوق ميدهد)

[صفحه 354]

شما در بين خودتان به کين‏توزي و رشگ اتفاق کرده و سبزه و گياهتان در موضع سرگين و پشگل گاو و گوسفندان روئيد (همانطوريکه سبزه روي مبال و کثافات ظاهريش سبز و باطنش متعفن و بدبو است شما هم در ظاهر با هم دوست و در باطن با هم دشمنيد) در حب آرزوها با هم و سرگردان کرده، و فريب جهان مست و گمراهتان ساخته است، من براي خود و شما از خدا ياري ميجويم (تا مرا دچار آن فتنه‏ها نسازد، و شما را از آنها رهائي بخشد).


صفحه 351، 352، 352، 353، 354، 354.