خطبه 126-درباره تقسيم بيتالمال
[صفحه 336] از سخنان آن حضرت عليهالسلام است که هنگاميکه بعضي اشخاص به آن حضرت اعتراض کردند که چرا ديگران را در عطا و بخشش از صدقات و غنائم بدون تفضيل بر صاحبان سابقه و شرف در اسلام مساوي دانسته: (چون پيغمبر اکرم صلي الله عليه و آله اموال و غنايم را بالسويه ميان مسلمين تقسيم ميفرمود، ابوبکر هم در زمان خودش مطابق آن حضرت رفتار کرد، لکن عمر بخلاف سنت پيغمبر بميل خود بهر کس هر چه ميخواست ميداد، و اين کار در زمان عثمان توسعه پيدا کرده، و اموال مسلمين را بيشتر باقوامش تخصيص ميداد، اما چون نوبت به حضرت اميرالمومنين رسيد همان رويه پيغمبر را اتخاذ فرمود، و اين بر کساني مانند طلحه و زبير گران آمده درخواست تفضيل کردند، حضرت اجابت نفرموده و منجر به آن نکث عهد و نقض بيعت گرديد لذا فرمود): مرا امر ميکنيد که از جور ياري طلبيده، و ستم کنم بر کسي که والي و زمامدار او شده، به خدا سوگند به اين کار نزديک نخواهم شد، ماداميکه روزگار بشب و روز قائم، و ستاره ستاره ديگري را دنبال مينمايد اگر اين مال از خود شخص من بود، آنرا ميان مسلمانان مساوي تقسيم ميکردم، پس چگونه امتياز قائل شوم، و حال آنکه مال از خدا است، آگاه باشيد مال خدا ر ا در غير جاي خود صرف کردن تبذير است و اسراف، و اين تبذير و بياندازه خرج کردن در دنيا رتبه صاحبش را بلند و در آخرت پست ميسازد، در نزد مردم او را مکرم، و در نزد خدايش خوار مينمايد، هيچ مردي مال خدا را بغير مستحق نداد، و نزد غير اهلش ننهاد، مگر آنکه خدا شکر آن غير مستحقين را بر او حرام کرد، و با غير او دوستي کردند، پس اگر روزي پاي اين شخص (بخشنده مال) لغزيد، و بر اثر پيشامد روزگار نيازمند ياري ايشان شود، پس آنان دشمنترين دوست، و ملامت کنندهترين يار براي او ميباشند.
صفحه 336.