خطبه 103-پيامبر و فضيلت خويش
[صفحه 270] از خطبههاي آن حضرت عليهالسلام است که آن را درباره بطلان اصحاب جمل و حقانيت خويش بيان فرموده و رنجهائيکه در بدو امر اسلام متحمل شده متذکر گرديدهاند: پس از ستايش خداوند تعالي، و درود بر پيغمبر اکرم بدرستيکه خداوند محمد صلي الله عليه و آله را، در ميان عرب برسالت برانگيخت، و حال آنکه هيچيک از آنها خواننده کتابي و مدعي وحي و پيغمبرئي نبوده (پس همينکه پيغمبر دعوت خود را منتشر، و مردم را بسوي حق خواندن گرفت، گروهي بدو ايمان آورده و فرمانش را اطاعت کردند) آنگاه رسول خداي به پشتيباني فرمانبرداران با نافرمانان در راه خدا جنگيده، و براه رستگاريشان ميکشاند، و آنان را در اسلام پيش دستي ميداد، که مبادا ناگاه مرگ برايشان در آيد (و بحال کفر و نادانيشان از جهان ببرد) و همينکه ميديد شکسته در زير بار سنگين و کمرشکن گمراهي وا مانده سر راهش ايستاده (و با زبان مهر و لطف و اخلاق پسنديده او را بسر منزل (اسلام) ميرساند، جز آن هلاک شده که ابدا خيري در او نبود (و مانند ابوجهل که گوشش از شنيدن سخنان حق سنگين و گران بود، با اين وصف او در راه هدايت مردم متحمل زحماتي توانفرسا گرديد) تا اينکه راه رستگاري را به آنان نشان دا ده، و در جايگاهي که شايسته آنان بود فرودشان آورد، پس آنگاه که آسياي زندگيشان (قشنگ) چرخيدن گرفت، و نيز خميده آنان راست گرديد (بوسيله آن حضرت امور زندگاني، مرتب و استقلالشان کامل، و شانه از زير بار ستم دشمنان خالي کرده و آسوده شدند) به خدا قسم من آن روز سردار سپاهيان اسلام بوده، و لشگر کفر را ميراندم تا اينکه همگي (از ضرب شمشير من نابوده شده بقيه که مانده بودند دست از کيش ناهنجار خويش برداشته و بدان) پشت کردند، و حلقه کمند اسلام را بگردن زدند، و هيچگاه در (جهاد با آنان در عزم و اراده محکم و آهنين) من ضعف و ترس و خيانت و سستي رخنه نيفکنده (و در همه ميدانهاي جنگ از تمامي سرهنگان و افسران اسلامي پيشتر تاخته، و بيشتر مبارزه کردهام، تا حديکه از جانب خدا، پيغمبر بگرفتني مدالهاي افتخار بيشماري نائل آمده، و اولين قهرمان پيروز جنگ شناخته شدم، هم اکنون من همانم که بودهام، و با همان شمشير که هنوز با من است) به خدا قسم باطل را چاک زده، و حق را از پهلوي آن بيرون خواهم کشيد، (به اندازه با اهل باطل پيکار خواهم کرد، که آنان نابود، و جز حق محض نماند) سيدرضي عليهالرحمه فرمايد: گزيده مطالب اين خطله در پيش گذشت، لکن چون از جه ت کم و زيادي با خطبه پيشين اختلاف داشت نگارش آنرا براي دومين مرتبه لازم شمردم.
صفحه 270.