حق وفاي به عهد با دشمن
«... اگر بين خود و دشمنت پيمان پستي و او را از جانب خويش امان دادي، بر پيمانت استوار باش و آنچه بر ذمه داري ادا کن و خود راچون سپري برابر پيمانت قرار ده؛ زيرا مردم، با همه هواهاي گوناگون و آراي مختلف، بر هيچ چيز از واجبات خدا چون وفاي به عهدهمداستان نيستند و مشرکـان نيز آن را لازم مي‌شمارنـد، بـدان سبب که زيـان و بـد فرجـامي پيمان شکني را دريافته‌اند... ». در جنگ صفين، وقتي در اثر فشار سربازانش پيمان آتش بس را پذيرفت، پس از آشکار شدن نتيجه رايزني ابوموسي اشعري و عمر و عاص و پاي‌فشاري يارانش بر لغو پيمان و ادامه نبرد، فرمود: «آيا پس از بستن پيمان ازآن برگردم؟! آيا نه اين است که خداوند مي‌فرمايد: «چون با خدا عهدي بستيد،بدان وفا کنيد و چون سوگند اکيد خورديد، بر آن استوار باشيد». ارزش ديدگاه حضرت علي(ع) در خصوص وفاي به عهد وقتي آشکارمي‌شود که سيره و سفارش‌هاي وي با احکام مسيحيان و يهوديان در خصوص‌عدم لزوم پايبندي به پيمان با غير همکيشان، مقايسه شود.
از ديدگاه امام علي(ع)، وفاي به عهد و پايبندي بر پيمان از اهميت خاص برخوردار است. امام در فرمان خود به مالک اشتر او را به پايبندي به ميثاق با دشمنان سفارش مي‌کند و مي‌فرمايد: