حق ايمني غير نظاميان
اين در حالي است که در حقوق اسلام، قرن‌ها پيش از اين، احترام به انسانيت و تکريم بشريت و توجه به فضيلت و تقوي در زمان جنگ و صلح مورد اهتمام بوده است. هرگاه رسول خدا(ص) گروهي يا لشکري را به‌مأموريت نظامي گسيل مي‌داشت، به فراموش نکردن اخلاص در راه خداتوصيه مي‌فرمود و مي‌گفت: «در راه خدا با کافران جنگ کنيد، ولي در حال جنگ از کشتن بچه‌ها و زنان پرهيز نماييد.... » امام علي(ع) نيز همواره فرماندهان و سربازانش را به رعايت مسائل انساني سفارش مي‌کرد و از آسيب رساندن به غير نظاميان به ويژه زنان و کودکان،نهي مي‌فرمود؛ حضرت چنين کرداري را براي خود و سپاهش ننگ‌مي‌دانست. و حتي وقتي دشمن به کارهاي غير انساني دست مي‌يازيد، يارانش را از مقابله به مثل باز مي‌داشت.
يکي از مقررات کنوني حقوق جنگ، تفکيک بين نظاميان و غير نظاميان در عمليات جنگي است. اين اصل از نيمه دوم قرن هيجدهم ميلادي به طوررسمي در اسناد بين المللي وارد شد و روز به روز بيش‌تر اهميت يافت. امروزه‌بر اساس قرار دادهاي جهاني هر کس رزمنده بودنش اثبات نشود، در شمارافراد عادي جاي دارد و بايد از تهاجمات نظامي مصون باشد. افزون بر اين،يورشي که با احتمال نابودي غير نظاميان و ويراني لوازم زندگي‌شان همراه باشد، ممنوع شناخته شده است.