هدفداري تربيت
صاحبنظران، اصول کلي تربيت را براي زندگي انسان و تداوم حيات اجتماعي باور دارند. اما ميپرسند چرا خود را تربيت کنيم؟ چرا مشکلات و رنج فراوان خودسازي را هموار سازيم؟ بديهي است تا مباني اعتقادي قرآن و نهجالبلاغه را نپذيريم و هدفداري انسان و حرکت تکاملي بشر بسوي قيامت و بهشت جاودان را باور نکنيم تربيت و مقررات و احکام تربيتي بدون پشتوانه اخلاقي و اجرايي است. امام علي (ع) ميفرمايند: اي بندگان خدا آگاه باشيد خداوند شما را بيهدف و بيهوده نيافريده است و سرگدان و بدون سرپرست نگذاشت، اي بندگان خدا، شما را به تقوي و خويشتن داري سفارش ميکنم که زمام عبادتها و قوام زندگي سعادتمندانه به تقوي بستگي دارد. و آنگاه به رفاه زدگي شکمباره هدف گم کرده ميتازد و ميفرمايد: آيا عبث و بيهوده آفريده شدهاي، همانند حيوان پرواري که تمام همت او علف چريدن و خوردن است.
امکان تربيت و ضرورت خودسازي و بازپروري جامعه را بسياري از مکتبها پذيرفتهاند و مباحث پيرامون آن را قبول کردهاند و با اسلام و ديگر مکاتب تربيتي ممتاز جلوه ميدهد هدفداري انسان و هدفداري تربيت است.