ارزش جواني
رسول اکرم (ص) ميفرمايد: هيچ بندهاي قدم از قدم برنميدارد تا به اين پرسشها پاسخ دهد: اول آنکه عمرش را در چه کاري سپرده است. و دوم اينکه جوانيش را چگونه و در چه راهي تمام کرده است. از اين حديث بخوبي استفاده ميشود که اسلام تا چه پايه به جواني و ارزش آن توجه مخصوص دارد. اين سرمايه عظيم در پيشگاه الهي به اندازهاي مهم است که در روز حساب از صاحبش سوال ميشود چگونه آن را صرف کرده است.[1] مولي الموحدين اميرالمؤمنين علي عليهالسلام ميفرمايد: دو چيز است که قدر و قيمتشان براي مردم شناخته شده نيست مگر براي کساني که آن دو را از دست داده باشند: يکي جواني و ديگري تندرستي و عافيت است.[2] در اين حديث شريف اميرمؤمنان نعمت جواني را رديف بزرگترين نعمتهاي الهي، يعني صحت و سلامت، آورده است و به اندازهاي آن را مجهول القدر دانسته که ميفرمايد تنها در مواقع فقدان جواني ميتوان به ارزش آن پي برد. امام صادق عليه السلام فرموده است از مواعظ لقمان حکيم به فرزند خود اين بود که فرزند من بدان فردا که در پيشگاه الهي براي حساب حاضر ميشوي درباره چهار چيز از تو ميپرسند: جوانيت را در چه راهي تمام کردي؟ عمرت را در چه کاري سپري ساختي؟ ثروتت را چگونه بدست آوردي؟ و در چه راهي صرف کردي؟[3].
اولياء گرامي اسلام جواني را يکي از نعمتهاي پرارج الهي و از سرمايههاي بزرگ سعادت در زندگي بشر شناختهاند و اين موضوع را با عبارات مختلفي به مسلمانان خاطر نشان نمودهاند.