نصب
قائل به نصب ميباشند (گرچه در شرايط امام اختلاف نظر دارند) يعني معتقدند حاکمي در جامعه اسلامي قانوني است و حکومتي مشروع ميباشد که از طرف خداوند نصب شده است و به عنوان نمونه: خواجه نصير الدين ميفرمايد: «الامام لطف فيجب نصبه علي الله تعالي تحصيلا للغرض»[1]. و در تعريف لطف گفتهاند: لطف عبارت است از آنچه که بنده را به اطاعت خدا نزديک و از گناهان دور مينمايد[2] بنابراين سخن خواجه اين است که اگر غرض خداوند هدايت خلق را به سوي خودش ميباشد بايد بعد از پيامبر(ص) امامي نصب نمايد. بر اساس نظريه شيعه خداوند براي دوران بعد از پيامبر 12 نفر را به عنوان امام انتخاب و توسط پيامبر با بيان خصوصيات شخصي آنان بيان نموده است که يازدهمين آنان در سال 260 هجري به شهادت رسيد و دوازدهمين آنان به دلائلي براي ارتباط با مردم افرادي را انتخاب ميکرد که يکي پس از ديگري به عنوان نماينده امام در بين مردم زندگي ميکردند و چون مرگ چهارمين نفر آنان فرا رسيد اين دوران پايان يافت که به اين افراد که به اين افراد نواب اربعه و به اين دوران که حدود 70 سال بطول انجاميد دوران غيبت صغري ميگويند و از سال 329 دوران غيبت کبري آغاز ميگردد که تا قيام دوازدهمين امام ادامه خواهد داشت که در اين دوران نيز نمايندگاني از طرف امام بطور عام تعيين شدهاند يعني در دوران غيبت صغري فرد خاصي مشخص ميشد ولي براي اين دوران ويژگيهايي بيان شده است که هر کس واجد اين شرايط باشد اين سمت را ميتواند داشته باشد[3] از نظر شيعه در دوران غيبت حکومتهايي که از نظر اين افراد اداره نشود (يا مستقيم يا غير مستقيم) مشروعيت نخواهد داشت و حکومتهاي ظلم و جور محسوب ميشوند.
در بين مسلمانان فرقههايي از قبيل شيعه اماميه، زيديه، اسماعيليه و...