صبر و استقامت در مقابل مصائب
از آنجا که محرومان جامعه، هميشه با محروميت و تنگدستي و گرفتاري و... به سر بردهاند، هنگام شدايد صبورتر و مقاومترند، در حاليکه مترفين و قشر خاصي از جامعه که هميشه با رفاه و آسايش و اسراف زندگي کردهاند، صبر و تحملي از خود نشان نخواهند داد. اينها (و ديگر انگيزههايي که بعدا خواهيم گفت) ويژگيهايي هستند که حاکم را به سوي مستضعفان ميکشانند و او را وادار ميکنند که به سود محرومان و در جهت رضايت و آسايش آنان قدم بردارد. و انما عماد الدين و جماع المسلمين و العده للاعداء العامه من الامه، فليکن صغوک لهم و ميلک معهم. [صفحه 115] تکيه گاه دين، اجتماع مسلمين و نيروي ذخيره براي دشمنان، تنها تودهي مردم هستند (نه مترفين و زر اندوزان جامعه). پس، گوشت به سوي تودهي مردم و گرايشت به جانب آنان باشد. از اين بيان مولا و آيات قرآن کريم- که در گذشته مطرح شد- نتيجه ميگيريم که اسلام، آيين تودههاست. و اين تودهها هستند که (چون زندگيشان جز با حق و عدالت و رعايت مساوات و برابري، قابل دوام نخواهد بود و اسلام نيز خواستار اجراي عدالت و برابري است)، اسلام را تنها آيين نجاتبخش و انسانساز و... دانسته و خواهند دانست و پشتيبان راستين اين آيين الهي بوده و خواهند بود.
هر ملتي در حيات اجتماعيش زماني با رفاه و آسايش و سلامت و امنيت زندگي ميکند و دوراني ديگر در گرفتاري و شدايد به سر ميبرد. هيچ ملت و هيچ حاکمي نميتواند مدعي شود که هرگز گرفتار شدايد و مصائب نخواهد شد و هميشه و به طور دائم با رفاه، سلامت و امنيت زندگي خواهد کرد.
صفحه 115.