سپاس و تشکر در مقابل نعمتها
انسان به حکم فطرت، خود را موظف ميداند در مقابل کسي که به او احسان کرده و يا نعمتي به او ارزاني داشته است، شاکر و سپاسگزار باشد. محرومان به حکم فطرت اصيل و انسانيشان زباني شاکر دارند و در مقابل احسان حاکم، سپاسگزارند و هيچگاه خوبي و انعام حاکم را فراموش نميکنند، در حاليکه مترفين و خواص جامعه در مقابل انتظارات پوچي که دارند، انعام و احسان حاکم را ناديده ميگيرند (و بلکه آن را نوعي انجام وظيفه قلمداد ميکنند) و سپاس و تشکر را لايق شان خودشان نميدانند!