حفظ آداب و رسوم نيک گذشتگان
و لا تنقض سنه صالحه عمل بها صدور هذه الامه، و اجتمعت بها الا لفه، و صلحت عليها الرعيه. و لا تحدثن سنه تضر بشيء من ماضي تلک السنن، [صفحه 22] فيکون الاجر لمن سنها، و الوزر عليک بما نقضت منها![1]. (و آيين شايستهاي که فرهيختگان اين امت رهرو آن بودهاند را نقض مکن. چه اين رسوم و عادات موجب پيوستگي ميان مردم و انس و همبستگي ميان آنها بوده است. همچنين سنتي را پايه ريزي مکن که به آيينهاي نيک گذشتگان آسيبي رساند، چه اينکه گناه شکستن آن آيينها بر تو خواهد بود و پاداش سنتهاي نيک از آن پايه ريزان آن خواهد شد.)
به اعتقاد امام (ع)، زمامدار اسلامي ميبايست جامعهشناس نيز باشد. بدين صورت که وي عاداغت، رسوم وسنتهاي مرسوم ميان مردم را ابتدا به درستي بشناسد و سپس آنها را به درستي ارزيابي نموده و در صورت وجود نوعي احترام در ميان آنها نسبت به عادات مرسومهي خويش و منافات نداشتن با شعاير اسلامي، بدانها ارج نهاده و با آنها مخالفت ننمايد. ملاک نيک بودن آداب و رسوم گذشتگان، همانا ايجاد وحدت و همبستگي ميان مردم ميباشد. بنابراين، زمامدار اسلامي علاوه بر پاس نهادن به ارزشهاي ديرين گذشتگان که همبستگي مردمي را افزون مينمايد، مکلف است تا از ايجاد سنتها و بدعتهايي که موجب درهم شکستن وحدت و وفاق ملي ميشود اجتناب ورزد.
صفحه 22.