دوستيهاي پايدار
بالاترين درجهي دوستي اين است که انسان سود دوستش را بر سود خود مقدم بدارد. هر گاه چنين دوستان نايابي پيدا شدند، بايد قدر آنان را دانست و مورد احترام و محبت قرار داد. حضرت علي عليهالسلام براي معرفي چنين دوستي ميفرمايد: «برادر [صفحه 66] حقيقي تو کسي است که هميشه با تو باشد و به خود ضرر برساند تا نفعي به تو رساند». بدون ترديد نمونهي چنين دوستي، دوستي شخص علي بن ابيطالب عليهالسلام با رسولخدا صلي الله عليه و آله است، زيرا آن حضرت بارها جان خود را در معرض خطر انداخت تا پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله به سلامت باشد و عظمت اسلام افزوني گيرد و دين خدا پا برجا بماند. در هر حال اگر دوستي بر اساس صداقت و مودت و از خود گذشتگي استوار باشد، پا برجا خواهند ماند. آنگاه که دوستي، ريشه دار و عميق و براي خدا باشد و طرفين هيچ گاه به فکر سود شخصي و بهره برداري نباشند قابل احترام است.
دوستان واقعي و صميمي افرادي هستند که در وقت نياز دوست، در انتظار بيان نيازش نميماند. امام سجاد عليهالسلام از کسي که دربارهي دوستي خود با ديگران سخن ميگفت و از آن ستايش مينمود پرسيد: «آيا دوستي شما به جايي رسيده است که دست خود را در جيب يا کيسهي يکديگر کنيد و به مقدار نياز بدون اطلاع يکديگر برداريد و بار ديگر آنچه را برداشتهايد برگردانيد؟ آن شخص عرض کرد: نه. حضرت فرمود: پس شما هنوز دوست کامل و واقعي نيستيد».[1].
صفحه 66.