با چه کساني دوست نشويم؟
دوستي و دوست يابي يک ضرورت اجتماعي است، به همين جهت اهداف و شرايطي نيز دارد، نبايد با هر کسي طرح دوستي ريخت و با هر ناپاکي معاشرت نمود. اگر احتياط هاي لازم را رعايت نکنيم و با هر کسي دوست شويم و با هر انسان آلوده داماني هم صحبت گرديم، دل بيمار خواهد شد و چشم بصيرت را از دست خواهيم داد و همهي اينها عوامل سقوط و تباهي انسان خواهد بود. از ديدگاه نهجالبلاغه نميتوان با هر کسي دوست شد. با اهل ر- همان کساني که در گرفتاري، در پشت سر و پس از مرگ، مراقب دوست نيستند- با افراد فرومايه که انسان را به بدبختي ميکشانند، با انسانهاي دنيا طلب، خطرناک، دروغگو، پست و فرومايه، چاپلوس، بخيل، فاسد، عيبجو، سخن چين، کساني که هر روز به رنگي در ميآيند و با آدمهاي احمق و نادان نميتوان [صفحه 58] دوستي و معاشرت نمود. فراموش نکنيم اگر با افراد نادرست دوستي کنيم از شرشان ايمن نخواهيم ماند و به سرنوشت دوستي با خاله خرسه دچار خواهيم شد. باز هم به گلستان پر گل و هميشه سر سبز کلام دوست سري بزنيم.
همنشين تو از تو به بايد
تا تو را عقل و دين بيفزايد
صفحه 58.