قناعت و رضايت
(طُوبي لِمَنْ) قَنَعَ بِالْکِفافِ وَ رَضِيَ عَنِ اللّهِ.[1]. خوشا به حال کسي که به مقدار کفاف قناعت ورزد و از خدا راضي باشد.
خوشا به حال کسي که به مقدار کفاف قناعت ورزد و از خدا راضي باشد.
نهج البلاغه، ح 41، ص 1108.