خوشا به حال چنين کسي
طُوبي لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النّاسِ.[1]. خوشا آن که پرداختن به عيب خويش، وي را از عيب ديگران بازدارد.
خوشا آن که پرداختن به عيب خويش، وي را از عيب ديگران بازدارد.
نهج البلاغه، خ 177، ص 576.