خوشا به حال چنين كسي











خوشا به حال چنين کسي



طُوبي لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النّاسِ.[1].

خوشا آن که پرداختن به عيب خويش، وي را از عيب ديگران بازدارد.









  1. نهج البلاغه، خ 177، ص 576.