فلسفه بعثت











فلسفه بعثت



بـَعـَثَ اللّهُ سـُبـْحانَهُ مُحَمَّداً رَسُولَ اللّهِ (صَلَّي اللّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ) لاِِنْجازِ عِدَتِهِ وَ تَمامِ نُبُوَّتِهِ، مَأْخُوذاً عَلَي النَّبِييِّنَ ميثاقُهُ، مَشْهُورَةً سِماتُهُ، کَريماً ميلادُهُ.[1].

خـداونـد سـبـحـان بـراي وفـاي بـه وعـده و اکـمـال ديـن خـود، مـحـمـد (ص) رسـول خـويـش را مـبـعـوث سـاخـت. در حالي که از همه پيامبران براي بشارت به آمدنش پيمان گرفته شده بود با سيماي معروف، و سرزميني گرانمايه.









  1. نهج البلاغه، خ 1، ص 35.