خطر عشق مجازي











خطر عشق مجازي



مـَنْ عـَشِقَ شَيْئاً اَعْشي بَصَرَهُ وَ اَمْرَضَ قَلْبَهُ. فَهُوَ يَنْظُرُ بِعَيْنٍ غَيْرِ صَحيحَةٍ وَ يَسْمَعُ بِاُذُنٍ غَيْرِ سَميعَةٍ.[1].

آن کس که به چيزي عشق ورزد، آن عشق، چشم او را کور و قلبش را بيمار مي کند. چنين فردي با چشم ناسالم مي نگرد و با گوش ناشنوا مي شنود.









  1. نهج البلاغه، ح 108، ص 330.