ناپايداري روزگار

رُبَّ مـُسـْتـَقـْبـِلٍ يـَوْمـاً لَيـْسَ بـِمـُسـْتـَدْبـِرِهِ وَ مـَغـْبـُوطٍ فـي اَوَّلِ لَيـْلِهِ قـامَتْ بَواکِيهِ في اخِرِهِ.[1].

بـسـا کـسـانـي کـه روزي را بـه پـيـشـتـاز شـتـابـنـد کـه بـدرقـه اش را فـرصـتـي نـيـابـنـد (اجـل او را بـه شـب مـُهـلت نـدهـد) و بـسـا کـسـي کـه بـر (خـوشـي) او در اول شـب غـبـطـه بردند و در آخرش گريه کنندگان بر او برخاستند (آري سر شب تخت و تاج داشت و بامداد به زير خاک رفت).

---

1. نهج البلاغه، ح 372، ص 1267.