شهدا زيان نكردند











شهدا زيان نکردند



ما ضَرَّ إِخْوانَنَا الَّذينَ سُفِکَتْ دِمائُهُمْ بِصِفّينَ أَنْ لا يَکُونُوا الْيَوْمَ أَحْياءً يُسيغُونَ الْغُصَصَ وَ يـَشـْرَبـُونَ الرَّنـِقَ. قـَدْ وَاللّهِ لَقـُوا اللّهَ فـَوَفـّاهـُمْ أُجـُورَهـُمْ وَ أَحـَلَّهـُمْ دارَ الاَْمـْنِ بـَعـْدَ خَوْفِهِمْ.[1].

بـرادران مـا کـه خـونـشـان در صـفـيـن ريخته شد زيان نکردند که امروز زنده نيستند (و به که نـديدند اينان که مانده اند، کيستند) تا پياپي ساغر غصّه در گلو ريزند و آب تيره و ناگوار بـنـوشـنـد. بـه خـدا سـوگـنـد، آنـان خـدا را ديـدار کـردنـد و مـزد آنـان را بـه کمال پرداخت و آنان را پس از خوف در سراي امن خويش جاي داد.









  1. نهج البلاغه، خ 181، ص 596.