تقوا، ملازم بندگي
... فَاتَّقي عَبْدٌ رَبَّهُ، نَصَحَ نَفْسَهُ وَ قَدَّمَ تَوْبَتَهُ وَ غَلَبَ شَهْوَتَهُ...[1]. بـنـده بـايـد از پـروردگارش بترسد، خيرخواه خود باشد و پيش از رسيدن مرگ توبه کند و بر شهوتش چيره شود.
بـنـده بـايـد از پـروردگارش بترسد، خيرخواه خود باشد و پيش از رسيدن مرگ توبه کند و بر شهوتش چيره شود.
نهج البلاغه، خ 63، ص 153.