حقيقت بصيرت











حقيقت بصيرت



اِنَّمـَا الْبـَصـيـرُ مـَنْ سـَمـِعَ فـَتـَفـَکَّرَ وَ نـَظـَرَ فـَأَبـْصـَرَ وَانْتَفَعَ بِالْعِبَرِ، ثُمَّ سَلَکَ جَدَداً واضِحاً.[1].

انـسـان بـا بـصـيـرت کـسي است که بشنود و خوب بينديشد و بنگرد و ببيند و از تجارب دنيا بهره گيرد، سپس در راه روشن حرکت کند.









  1. نهج البلاغه، خ 152، ص 473 ـ 474.