افراط و تفريط در محبّت
يَهْلِکُ فِيَّ رَجُلاَنِ: مُحِبُّ مُفْرِطٌ وَ بَاهِتٌ مُفْتَرٍ.[1]. دو تن درباره من تباه گرديدند؛ دوستي که از حد بگذراند و دروغ بافنده اي که از آنچه در من نيست، سخن راند.
دو تن درباره من تباه گرديدند؛ دوستي که از حد بگذراند و دروغ بافنده اي که از آنچه در من نيست، سخن راند.
نهج البلاغه، ح 461، ص 1301.